W perspektywie bibliodrama pomaga uświadomić sobie ukryte dotąd obszary własnej tożsamości, otwiera na nową jakość przeżywania, pomaga w zobaczeniu źródła dobrych relacji międzyludzkich i relacji z Bogiem.

Istotnym elementem tej metody jest aktywność połączona nierozerwalnie z kreatywnością i spontanicznością. Istnieje możliwość wyrażenia siebie przez różne formy twórczości własnej: list, pieśń, dowolny tekst pisany, dzieło plastyczne, gest, taniec, rzeźbę.

U źródeł bibliodramy sytuuje się – zdaniem różnych badaczy – psychodrama Jakuba L. Moreno, średniowieczny teatr jezuicki, ludowe misteria religijne odgrywane w okresie Wielkiego Postu, małe grupy biblijne odczytujące Pismo Święte od lat 60. Ważnym źródłem inspiracji dla bibliodramatystów był Teatr Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Obecnie dostrzegają oni związki z pedagogiką teatru, tańca, ze świadomością ruchu, technikami arteterapii, teorią komunikacji, filozofią dialogu, teoriami konstrukcjonistycznymi oraz psychologią narracyjną, dyskursywną i twórczości. Metodę tę stosuje się podczas Ćwiczeń Ignacjańskich.