„Twoim wrogiem nie jest człowiek (por. Ef 6,12). Osobę ludzką trzeba tylko kochać, nic więcej. Czymś innym jest grzech człowieka, a czym innym on sam. Zło zwalczaj, ludzi kochaj. Przeciwnicy mają naturę duchową. Jest ich trzech. 

Walka duchowa o relację z Bogiem, a przez to o szczęście Twoje i innych oraz o życie wieczne, toczy się przeciwko:

a. szatanowi, b. światu, c. ciału.

Walczymy zatem przeciwko złu osobowemu, czyli diabłu. Słowo „świat” oznacza tutaj struktury zła, które skłaniają człowieka ku potępieniu i podważają zaufanie do Stwórcy. Chodzi na przykład o opinię ludzką, która zachęca nas do pójścia za głosami sprzecznymi z Ewangelią. Pod pojęciem „ciała” kryją się: egoizm, wady, niezaspokojone potrzeby, rany, sfera grzechu, pożądliwości (por. 1J 2 ,16) oraz namiętności, czyli uczucia, które od Boga odciągają, gdy im ulegamy, a przywiązują nas w niewolniczy sposób do rzeczy (por. Kol 3,5).

Świat jest używany nie do tego celu, w jakim go stworzył Bóg, a człowiek człowiekowi staje się wilkiem. W każdym z nas jest pękniecie wyrażające się w nieuporządkowanych namiętnościach i pożądliwości – to biblijne określenie, psychologia natomiast raczej nazwałaby ten stan niezaspokojonymi potrzebami. Człowiek nie wierzy Bogu, nie ufa Mu i nie kocha Go tak, jak powinien. Jego wnętrze zajmuje się czymś innym niż to, do czego go stworzono. Grzech nie pozwala człowiekowi doświadczać Bożej miłości. „Pięciopasmowa autostrada”, która łączyła Stwórcę i człowieka, uległa zniszczeniu. Ludzie zaczęli szukać miłości gdzie indziej – tam, gdzie są tylko jej pozory i namiastki. „Ukochali bardziej ciemność, aniżeli światło” (J 3,19).”